องค์ดวงแก้ว ลาไกล ใจโหยหา
น้ำตาฟ้า น้ำตาคน หลั่งลงมา
มหาราชา ลับลา อกาลิโก
สถิตมั่น มิ่งขวัญ กลางดวงใจ
พระเมตตา พา”ไท” ได้สุขโข
อันน้ำรด หยดริน พระเสโท
ทรงเป็นดั่ง ร่มโพธิ์ ประชาชี
หากหยดเลือด กี่หมื่นแสน ทดแทนได้
สละไว้ ไม่เสียดาย จากกายนี้
แทนวาจา ร้อยพัน คำวจี
น้อมถวาย ภักดี ด้วยอาลัย
ดินสอสองบี
14 พฤศจิกายน พ.ศ.2559
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น