..ยินเสียงเพรียกเรียกขานจากลมหนาว
แสงแพรวพราวดวงดาวบนฟากฟ้า
อันความเหงาร้อยรัดในอุรา
ยามนิทรา แสนยาก ลำบากใจ
ถ้าความเหงาเหมือนหนาวที่แนบเนื้อ
ไร้เอื้อเฟื้อ ซึ่งอุ่นไอ ให้หวั่นไหว
ความแห้งผาก เย็นเยือก ที่กลางใจ
ทำอย่างไร จึงพ้นหนาว สะท้านกาย
เมื่อหนาวเนื้อก็ห่มเนื้อจึงหายหนาว
สุขสกาวอุ่นละมุนไม่รู้หาย
ร้อยไออุ่น เนื้อสู่เนื้อ ให้หนาวคลาย
ร้อยเรือนกาย แนบชิด สู่นิทรา...
ดินสอสองบี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น