คนโขน

คนโขน ร่ายลีลา นาฏยะ
ทั้งศาสตร์ ศิลปะ มาประสิทธ์
พระ ยักษ์ ลิง ผลาดแผลง อิทธิฤทธิ์
แสนวิจิตร งดงาม ตระการตา

ที่อยู่ใต้ หัวโขน ก็หัวคน
สรรพวิชา ปะปน ด้วยตัณหา
อันโมหะ ราคะ ยากพรรณา
คือภาพลวง มายา นาฏกรรม

งามฉากหน้า แต่ฉากหลัง ไม่สวยหรู
อวิชา คู่ตัณหา พาตกต่ำ
เมื่อวิชา คู่ด้วย คุณธรรม
ดั่งผลบุญ หนุนนำ ไม่อับจน

หัวโขน ที่วางเรียง เพียงรูปลักษณ์
แม้หน้ายักษ์ ใจคน ประเสริฐผล
ที่หน้าคน ใจยักษ์ เศร้ากมล
จะดีชั่ว เพียงตน เท่านั้นเอย

สะท้อนบางสิ่งที่เป็นจริงในสังคม
 ...ฉากหน้าสวยหรู เบื้องหลังไม่ใช่
...ศิลปะไม่ใช่เรื่องของการแพ้ชนะซึ่งกันและกัน ศิลปะจะงดงามมีค่าได้เสมอถ้า
ลงมือทำด้วยใจ
 ...การใช้ความรู้ในทางที่ถูกที่ควรจะทำให้ชีวิตประสบกับความรุ่งเรื่อง ผู้ใดที่ใช้
ความรู้ในทางมิชอบ แสวงหาประโยชน์เบียดเบียนผู้อื่นจะตกต่ำ
...ดีชั่วอยู๋ที่ตัวเอง ไม่ใช่หัวโขนที่สวมใส่